Geplaatst op 30 mei
Heb je even?
Ben dus weggeweest, een dagje uit met de gepensioneerden van de gemeente Vlaardingen. Ze doen een hoop voor die mensen, of voor, in ons geval, de nabestaanden van de gepensioneerden. Sinds een paar jaar wordt er een partyschip gehuurd en ga ik met moeders mee naar verschillende stadjes die vaargewijs in een paar uurtjes aan te doen zijn. Allemaal best goed geregeld. Totdat de muziek aan gaat. ‘s Ochtends is het nog wel te doen, maar ‘s middags, op de terugweg, gaat ie harder. Bejaardendisco. Ik haak dus echt af als ik Frans B. voorbij hoor komen. Het zal best een lieve jongen zijn, MAAR HIJ MOET NIET GAAN ZINGEN!!! Op een gegeven moment hadden we voor de variatie Anneke Grönloh. Brandend zand, de meezingert… Wat denk je? Aan de tafel achter me, een gefrustreerde zangeres. Heeft het hele nummer iets te luidkeels dan goed voor haar (en ieder ander) is, meegezongen. Help. Dan hebben we nog de jaarlijkse mededelingen, door de microfoon. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar er staat elk jaar iemand een toespraak te houden die dat absoluut niet kan. Kan die man niet tegen zichzelf in bescherming genomen worden? Alsjeblieft zeg!
Nee, en dan zo mogelijk nog erger: er wordt, na de toespraak ook nog eens voor ‘m geklapt. Mijn hemel. Ik doe daar dus uit principe niet aan mee. Nee, leer eerst maar eens een leuke speech af te steken in het openbaar. Pffff…
Net zoals (ik heb het godzijdank nog niet meegemaakt) dat de piloot applaus krijgt na de landing. HIJ DOET Z’N WERK! HIJ WORDT ERVOOR BETAALD!!! EN GOED OOK!!!
Gisteren weer naar m’n werk. Je wilt niet weten hoeveel debielen er dagelijks voor mij rijden. Ze rijden zelden achter me, altijd voor me. En wat doen ze? Van baan verwisselen zonder richting aan te geven. MWAAAAAAAHH!!! Kan ik héél erg slecht tegen. Maar ja, ik begrijp het wel: zo’n lampje kan natuurlijk ook slijten en weet je hoe duur dat is, om zo’n ding te vervangen? Dan was er nog zo’n randdebiel die het nodig vond om op de baan voor de afslag mij rechts te passeren met een bloedgang, om daarna weer doodleuk voor me te kruipen. Moron. En nee, dan vanochtend. Ga je bijtijds weg, heb je eerst een trein tegen, denk je: “okee… ik ga via een andere route”, zie je de file staan bij het terrein van de Norfolkline en denk je: “hmmm
goed gedaan, daar sta jij nu niet in”, sla je linksaf en denk je: “goh, wat rijdt het allemaal langzaam de tunnel in” om er op de oprit achter te komen dat het helemaal stilstaat. Tunnelbuis dicht. Zeker een ongeluk gebeurd. Heb ik weer. De linkerbuis rijdt wel, maar ja
… er staat een vangrail tussen en aangezien mijn auto veel kan, maar nog niet springen, heb ik er dus weinig aan. En dan gebeurt het onvermijdelijke: net voor die andere tunnelbuis besluiten er twee op elkaar te knallen. Gevolg: ook die buis even dicht. Hij is fijn. Collega gebeld: “Joh, zo en zo, blablabla
…” Baas gebeld, maar die bleek vrij te zijn en staat haar phone dus doorgeschakeld naar een oud-collega die vorig jaar promotie heeft gemaakt (en tot die tijd ook dagelijks de route Vlaardingen-Spijkenisse deed) ”Hoi Peet, zo en zo, blablabla
…” Van hem het advies: auto in de berm parkeren en gaan lopen. Heb je ook wat aan. (Was er nog wel op tijd trouwens)
Weet je waar ik ook zo’n schurft aan heb? Fotolijstjes die scheef hangen ten opzichte van elkaar. Brrrr…
Of m’n schone auto waar dan net een meeuw z’n diarree op los laat. Of dat de hemelpoorten opengaan waardoor een lading met Saharazand via regeldruppels zich op m’n lak laat nestelen. Of dat je een foto wilt maken, je een pokkeneind gelopen hebt (in Schotland) en er achter komt dat je geheugenkaart vol is. En dat die andere in het hoesje van je camera zit. Die je in de auto hebt laten liggen. (Ja, dan kan je iets wissen, maar dat is een dilemma hoor, als je allemaal mooie fotos hebt gemaakt…)
Maar ja, dan rijd ik na m’n werk weer naar huis en is het mooi weer, kunnen de raampjes open, staat er een heerlijk briesje, staat de brug (bij voorkeur) niet open en dan rijd ik door het mooie (not) Hoogvliet, waar er iets van lavendelachtigs op de rotondes staat, waarvan die geur dan heel even met je neus speelt en dan ziet alles er toch weer anders uit. Kom maar op met die file!
P.S: ik moet toch even iets rechtzetten Zie mijn voorgaande blog. Ik win nooit iets? Dat doe ik ook niet, maar het zussie doet dat wel en dus gaan we zondagavond naar een cd-presentatie van The New Cool Collective in Rotterdam. Want het zussie heeft twee kaartjes gewonnen. Zij wel. Dus ik kom er ten dele op terug. Maar niet teveel. Ik heb de kaartjes tenslotte niet zelf gewonnen (Maar ik ga er wel lekker van genieten. Is ook niet verkeerd, op zich.)
annekedejong 
Geef een reactie