Geplaatst op 23 maart
Tja… ik zou wel weer eens een uitermate vervelend stukje willen schrijven… maar ja… writer’s block… kent u dat gevoel? Ik heb geen idee waar ik het over zou kunnen hebben zo op de eerste paasdag. Ja, ik heb lekker gegeten vanochtend. Niet overdreven veel, maar wel lang en uitgebreid. “Ze” hadden gisteren iets van een soort brioche in huis gehaald. Nee, niet liegen, de Jong: een chinois. Geen Chinees. Lekker hoor, maar aan mij niet zo besteed. Net of je cake zit te eten bij het ontbijt, met zo’n kleffig suikerlaagje er overheen. Nee, dan gewoon lekker een broodje met schijfjes komkommer en tomaat. (Get, wat gezond…) En een broodje met pindakaas en gesuikerde pecannootstukjes. Ach ja, het is zondag, je hebt de tijd, dus waarom niet?
Verder nog iets meegemaakt? Eh… Jaaaaa!!! Net m’n eerste blues gespeeld. Op een gitaar. WHAT? OP EEN GITAAR??? Nee, het zussie heeft ‘r gitaar weer eens -letterlijk- uit het stof getrokken en gisteren een leuk effectpedaaltje gekocht. Ja, dus wat doe je dan, als je toch geen buren naast je hebt? Heheheheh… Maar goed, ik kan voor geen meter gitaar spelen, maar ja… ach… een vriendin van me heeft ooit de onsterfelijke fout gemaakt toen ze in een speedmetal band zat om in de oefenruimte te vragen: “waar staat dit nummer in?” (Voor de a-muzikalen onder ons: ze doelde op welke zetting, zodat je een beetje weet welke akkoorden je zou kunnen spelen, teneinde het geheel nog een beetje te laten klinken… alhoewel, bij speedmetal…) De mede-bandleden keken haar aan alsof ze water zagen branden. “Zetting? Huh?” Okee. Als een speedmetalband dat kan, dan kan ik dat ook. Haren los en rossen!!! Lachen joh… (Toch eens kijken of ik ergens een gaatje in m’n sax kan boren om ‘m daar op aan te sluiten, heheheh…)
Ik heb ooit, een jaar of twintig geleden een blauwe maandag in een bandje gebast en het enige baslijntje wat ik nog enigszins foutloos mee kan spelen, Like The Way I Do van Melissa Etheridge, werd door mij, al zeg ik het zelf, redelijk briljant vakkundig verkracht (ja sorry, maar er is echt geen ander woord voor) Daarna speelde ik een rifje van Deep Purple, helemaal uit mezelf, toen speelde ik spontaan en tamelijk foutloos (voor een beginner) het Wilhelmus (vraag me niet waarom hoor, soms gebeuren er dingen waar zelfs ik geen enkele zeggenschap over heb) met een verschrikkelijke distortion (da’s zo’n hardrockerig-scheurgeluid, m’n lieve a-muzikaaltjes), daarna meteen ook maar God Save The Queen er achteraan, als echte anglofiel. En toen gebeurde het. Ineens klonk het uit mijn mond: “Leer me eens een akkoord…″ Nou, het werden er drie, dus nu hebben we de E, we hebben de A en we hebben de B en we speelden de blues. Zou het dan ooit nog goedkomen tussen mij en het zessnarige monster? Ik denkt het toch niet hoor… En dan, nu heb ik zere vingers… Morgen ben ik de akkoorden waarschijnlijk weer vergeten, maar… desalnietteplus… het heeft 37 jaar geduurd, maar het heeft gitaar gespeeld. De wonderen zijn de wereld nog niet uit… Het writer’s block wel imiddels, geloof ik…
annekedejong 
Geef een reactie