Geplaatst op 4 februari
Negen lange jaren heb ik keihard “nee!!!” lopen gillen. “Nee, ik wil niet! Nee, ik doe het niet! Nee, waarom zou ik?” Ik zat negen jaar bij de firma en had het wel naar m’n zin zo. An was als uitzendkracht binnengerold en nooit meer weggegaan. Zo gaat dat wel eens. Wat ook wel eens zo gaat, is dat er mensen (voornamelijk dames) zwanger worden en hun werkzaamheden voor het bedrijf op een lager pitje zetten of er helemaal mee stoppen. En dat gebeurde in het filiaal waar ik inmiddels in vaste dienst was gekomen. Degene die mijn bedrijfsleider verving bij afwezigheid, raakte in verwachting, dus kwam de vraag of ik haar functie wilde overnemen. Apetrots… van uitzendkracht naar (toen nog) vervangster. De dag dat ik voor het eerst die winkel moest runnen, vergeet ik nooit meer: zaterdag 8 januari 1994, op de dag af acht maanden na mijn indiensttreding. Ik heb in de jaren daarna nog een heleboel wisselingen van bedrijfsleiders -en leidsters meegemaakt, echt ongelooflijk. Wel leuk hoor: ik werd regelmatig tijdens vakanties gevraagd om in andere filialen waar te nemen, van Hendrik Ido Ambacht tot Wateringen: ik heb wat winkels van binnen gezien. En regelmatig kwam die vraag weer voorbij: “An, wil je zelf nou niet eens…″ “Nee!!! Begin ik niet aan. No way!” Tot zes jaar geleden. Wat er gebeurde weet ik niet, maar er kwam een klein filiaal in Vlaardingen vrij en mijn toenmalige rayonleider heeft een half uurtje op me in zitten praten. Ineens hoorde ik mezelf overstag gaan. Ik was gek geworden. Ik belde m’n ouders op en vertelde hen, nog helemaal beduusd, het grote en toch een beetje onverwachte nieuws: “ik word bedrijfsleidster…″ Ongeloof aan twee kanten van de lijn. De dinsdag na pasen 2002 was het zover. Ik had mezelf beloofd het een jaartje aan te kijken en als ik het niets zou vinden, dat ik dan weer gewoon terug wilde naar mijn eigen vertrouwde functie van waarnemend bedrijfsleidster. In dat eerste jaar ben ik een paar keer flink op m’n bek gegaan. En dat doe ik nog steeds. Daar leer je van en daar schaam ik me ook niet voor. Anderen doen dat net zo goed, maar die durven het niet allemaal toe te geven. Ik wel. Schaam ik me niet voor, waarom zou ik?
Toen werd het 2008. Op m’n vrije dag liep ik, een paar dagen na mijn verjaardag, in de stad en wie kom ik daar tegen? M’n baas. Kwam net uit het filiaal in het centrum. Bleek dat ze onderweg was naar mijn filiaal om me een vraag te stellen. Maar ja… ik was dus vrij, dus stelde ze haar vraag maar meteen. Of ik een ander filiaal wilde. In mijn enthousiasme zei ik meteen en volmondig “ja!” Geen moment over nagedacht. Een leuke kans en die moet je nooit laten glippen. De volgende dag moest ik het aan de meiden op de zaak vertellen dat ik over een week of drie overgeplaatst zou worden. En toen drong het ineens tot me door… Ik ga dit winkeltje missen. Hoe klein ie ook is, hoe lastig het vaak was met de leveringen en het gebrek aan ruimte, ik ga het missen. De klanten ook. Sommigen niet, maar een heleboel wel. Ik stond er inmiddels bijna zes jaar en dan krijg je met sommigen toch een band. En dan die meiden… In elke groep is er wel eens wat, maar jeetje… wat hebben we achteraf bezien een hoop meegemaakt. Als onervaren kippige kip kwam ik binnen, als iets meer ervaren, scherpziende (want inmiddels gelaserde) kip, ga ik er weer uit. M’n vader, die altijd heeft gedacht: waarom wil ze nou niet hogerop? Die dat nooit heeft gezegd, maar apetrots was toen ik het wel deed, overleed toen ik er een goede maand stond en ook dat zal me altijd bijblijven. Ben blij dat ie dat nog heeft meegemaakt. En zo zijn er nog meer van die dingetjes. Ik heb er gelachen, ik heb er gehuild, ik heb er genoten. Veel mensen zien komen en gaan, maar twee van de groep van vier hebben het al die zes jaren met me uitgehouden.
Afgelopen zaterdag was m’n laatste dag. Foto’s van mij (uiteraard niet de meest flatteuze) bij de kassa en op het raam, met teksten zoals: “Ze gaat ons verlaten, neem afscheid met een dikke zoen”, dat soort grappen. Ik had een heleboel willen doen die dag, maar ja… dat kon ik mooi op m’n buik schrijven. Toen ik voor de laatste keer naar achteren liep om de sleutel van de voordeur te halen om af te sluiten, prikte er iets in mijn ogen. “Doe normaal…″, zei ik tegen mezelf, keek omhoog en haalde diep adem. En doodgewoon liep ik de winkel weer in, rekende af bij mijn collega en sloot de winkel. Rond halfzes voor het laatst naar buiten, planten, bloemen, cadeau en kaarten mee, deed het rolluik voor de allerlaatste keer naar beneden, nam afscheid van mijn collega en hield het, tot mijn stomme verbazing, droog. Tot ik in de auto zat om naar mijn andere collega te rijden bij wie ik, ook voor het laatst, de sleutel zou brengen. Ook mijn voordeursleutel dit keer, die ik zes jaar lang aan mijn sleutelbos had gehad. Op dat moment krijg ik een heel lief smsje van iemand en ja… toen ging ik. Die combinatie was even de druppel. Dus die sleutel inleveren ging gepaard met een arm om me heen van mijn vervangster en even bij haar op de bank uithuilen. Jeetje… en nu is het voorbij. Raar hoor. Morgen begin ik in mijn nieuwe filiaal: een “echte” winkel met een “echt” magazijn. Ik ben er afgelopen donderdag even geweest en ik heb er zin in. Echt waar. Maar het afscheid blijft dubbel. Want dit was toch mijn eerste eigen winkeltje en dat… dat zal ik nooit vergeten.
annekedejong 
Geef een reactie