Geplaatst op 4 april
En ik ben toch niet echt helemaal achterlijk, al zullen sommigen daar anders over denken. Ik heb al eerder op het punt gestaan om dit stukje te schrijven. Meerdere malen zelfs. Maar iets hield me tegen. Waarschijnlijk was ik bang om tegen een paar schenen te schoppen en dacht ik: ach, laat maar… het zal wel aan mij liggen… doe niet zo moeilijk… als iedereen het met elkaar eens is… waarom dan niet? Ja joh, het ligt gewoon aan mij…
Maar ja… daarmee was het probleem natuurlijk de wereld nog niet uit. Niet dat het probleem zometeen de wereld uit is, wanneer ik dit stukje heb geschreven… Nee… Pfff… En dan toch ga ik tegen een paar schenen aan schoppen. Tja, het zij zo. Met enige zekerheid kan ik zeggen dat ik in elk geval minstens één naast familielid, misschien zelfs wel twee, een handjevol hyve-vrienden en een enkele toevallige voorbijganger tegen me in het harnas zal gaan jagen. Maar ja, wat moet ik dan? Want ik begrijp het namelijk gewoon niet. Nou goed, bij voorbaat: het is niet tegen jullie gericht, sorry, sorry, sorry… Ieder z’n meug, maar dit is niet mijn meug… Maar ja, aangezien we dagelijks op elk journaal met een pratende blonde pruik met Limburgs accent worden geconfronteerd die het heeft over de vrijheid van meningsuiting, of meer aan het gebrek daaraan, voel ik mij gesterkt om ook mijn zegje te doen. Alleen niet daarover. Nee joh… (Alhoewel, wees eerlijk: wat is erger? Een burka of dat haar? Ik weet het wel hoor…)
Nou, daar gaan we dan…
Haal even diep adem… Tere zieltjes raad ik aan dit niet te lezen. Stop voor het te laat is…
Nu kan het nog.
Nu ook nog.
Nu niet meer. IK BEGRIJP HET NIET!!! En nu blijk ik niet de enige te zijn. Wat is dat een heerlijk gevoel… Vanochtend zit ik op m’n gemak in een tijdschrift te bladeren en daar kwam ik een stukje tegen van iemand die precies verwoordt waar ik me echt al jaren over verbaas: Het tekstuele geneuzel van (sorry, nogmaals): Blof. Zo. Het hoge woord is eruit. Het kost een paar jaar, maar het lucht wel op.
Als ik wel eens iets van Blof hoor, dan neem ik me altijd voor om een keer extra goed op te letten. Zodat ik het misschien ook begrijp… En tot vandaag was ik in de veronderstelling dat ik de enige in heel Nederland was die er geen touw aan vast kon knopen. Nou, niets is minder waar. Een literatuurkenner, ene Thomas van den Bergh heeft wat teksten onder de loep genomen. Ik citeer: “In het liedje ‘Zaterdag’ bijvoorbeeld, haalt de ik-persoon een meisje op en rijdt de vrijheid tegemoet: ‘Ik rij weg harder dan anders / Duw het asfalt voor ons uit.’ De schrijver merkt heel scherp op: Zoals het er nu staat, rijdt de hoofdfiguur achteruit. Tja… Of deze: ‘Het ging anders dan we dachten / Wie verwacht er ook dat alles blijft, zoals het is / Maar nooit hetzelfde aanvoelt / Het is een kwestie van het zonlicht / En een kwestie van gewicht (Zo kan ik ook rijmen, ja!!!) / Van de dingen die we doen / En ook de dingen die we zien / In alle landen waar we wonen / En de dochters en zonen elke ochtend naast het bed.’
Even in goed Nederlands: WHAT THE FUCK??? Waar gaat dit over??? De muziek zit best leuk in elkaar hoor, daar niet van, maar die teksten…
Het zal heus wel aan mij liggen. Misschien heb ik geen enkele literaire ader in m’n lijf en geen greintje poëzie, terwijl de rest van het land dat dan blijkbaar wel heeft, maar deze trein rijdt mijn station voorbij. (Zo, die vond ik behoorlijk poëtisch, eigenlijk…)
annekedejong 
Geef een reactie