Geplaatst op 22 oktober
Zaterdagmiddag, een uur of kwart voor zes. Ik kom uit m’n werk en zet op zaterdag altijd mijn auto weg. Niet bij mij voor de deur. Da’s niet verstandig namelijk. En geloof me, ik spreek uit ervaring. Mijn eerste autootje werd na elf dagen al gejat, in het weekend. Door het stapvolk wat blijkbaar de laatste trein had gemist. Na ruim een week en een heleboel speurwerk werd ie weer gevonden, door de politie. Onder het bloed en met een heleboel breekschade. Goede les: vanaf die tijd is elke auto van mij tegen diefstal beveiligd en verzekerd. Als ze ‘m laten staan, willen ze er ook wel eens overheen lopen, spiegeltjes er van af trappen, ‘m optillen, of, ook altijd leuk: de achterruitenwisser ombuigen. Ach, je moet wat met je woede… Mijn mooie glimmende blauwe autootje is een stuk jonger dan alle vorige exemplaren en is dan misschien wel all-risk verzekerd, maar ik neem toch liever geen onnodige risico’s en dus zet ik ook deze braaf weg in het weekend. Dus ook afgelopen zaterdag. Normaal rijd ik gelijk door, maar bedacht me nu dat het misschien handig was om eerst m’n tas even boven aan de trap te zetten; ik moest op de terugweg nog even langs de supermarkt en dan had ik alvast een tas minder te sjouwen. Zo gezegd, zo gedaan. Als ik even later de trap weer af loop, hoor ik een gesprekje dat langzaam van rechts dichterbij komt. Ik ontwaar Nederlands met een “mederlands” accent. Ik denk een Marokkaanse tongval te horen. Onwillekeurig hou ik m’n pas een beetje in. Meteen denk ik: “waarom eigenlijk?” en ik vervolg mijn weg naar beneden. Als ik bijna beneden ben, komen ze in mijn gezichtsveld. Inderdaad, mijn vermoeden wat betreft het accent werd bevestigd. Ze waren met z’n tweetjes en ik schatte ze hooguit een jaar of vijftien. “Ik segnog, weetje, jemoettat nietdoen, weetje?” Aan het woord is de leider van het stel. Een kop groter dan de ander, capuchon op (zo koud is het toch niet?) en geheel volgens protocol, één stap voor de ander. Die alleen maar knikt op alles wat de capuchon zegt. Ze zien mij en vervolgen gewoon hun weg. Totdat ik beneden ben en het “gesprek” stokt. Vanuit mijn rechterooghoek zie ik dat capuchon stopt met lopen en zich omdraait. Zijn volgeling doet hetzelfde. Oh shit, dus toch… “Hé rooie!” Rooie? Rooie??? Oh, tuurlijk, ik heb vandaag een rode bloes aan gehad naar m’n werk. Okee, niet reageren. Gewoon doorlopen. “Hé!!! ROOIE!!!” Neeeee… Een tikkie ongemakkelijk kijk ik of ik al over kan steken of niet. Niet natuurlijk. “Je moet blauw gaan dragen!” Net doen of je niks hoort. Kan die auto niet een beetje doorrijden? Ik wil NU oversteken namelijk. “Staat beter bij je ogen, weetje!” Hè??? Dat heeft ie nooit kunnen zien, maar toch. Moet eigenlijk een beetje lachen en ik ben tegelijk te verbaasd om te reageren. De keren dat ik bijvoorbeeld ben nagefloten in mijn leven zijn op één hand te tellen ongeveer, dus daarom loop ik in een soort van trance naar m’n auto. Ik heb nog wel de tegenwoordigheid van geest om het knopje op m’n sleutel in te drukken, waardoor m’n auto al vrolijk naar me knipoogt. (M’n auto geloof ik wel, als ie me een knipoog geeft.) Capuchon geeft het op, maar ziet in welke auto ik ga stappen en zegt voordat ie z’n weg vervolgt tegen z’n volgeling: “maar ze hep wel een blauwe auto, weetje? Cool man!” Soms zit je er echt mijlenver naast…
annekedejong 
Geef een reactie