Geplaatst op 29 oktober
Heheh… ik geloof dat ik vorig jaar toch in elk geval één ding goed gedaan heb. M’n auto. Die heb ik dus (voor de goed oplettende lezer) volledig op het uiterlijk af gekocht. Dom, dom, dom, dom, dom! Dat weet ik, maar ja, wat doe je er aan, als ie voor je staat, in de mooist denkbare kleur blauw? Oud nieuws. Okee, er zat een half jaar Bovag garantie op, maar toch blijf je bang voor verborgen gebreken. Halverwege deze maand, een jaar na aankoop, was het het uur van de waarheid. De APK. Nou, ik was benieuwd. Precies op de dag dat m’n vorige keuringsrapport afliep, stond ik op de stoep van de garage. Nou heb ik het ook wel getroffen met mijn garage, hoor. Geen Beun de Haas, en ook absoluut niet iemand die mij financieel probeert een pootje te lichten. Sterker nog, mijnheer rondt vaak naar beneden af. Misschien doet ie dat bij iedereen, maar het voelt goed. Alle voorgaande keren, sinds mijn eerste Opeltje, ging het ongeveer zo: halverwege de dag ging de telefoon op de zaak en kwam er een uitgebreid verslag van wat er eigenlijk toch allemaal moest gebeuren. Had weinig zin, want ik heb helemaal geen verstand van die dingen. Heb ik ook gewoon een keer gezegd tijdens zo’n gesprek: “Joh, stop maar. Al vertel je me nu dat je een bos peen tussen m’n wielophanging uit hebt gehaald, dan geloof ik je ook nog.” Nou, ja… dan zou ik toch wel even achter m’n oren gaan krabben wat het technisch nut van zo’n bos peen zou zijn, maar maak het aannemelijk en ik ga het misschien nog echt geloven ook. Dan kwam er steevast, (na aandringen van mijn kant overigens) schoorvoetend het kostenplaatje in beeld, dat trouwens volgens de experts bij andere garages vaak nog veel hoger zou zijn, gevolgd door mijn antwoord: “maar ja, ik heb er geen andere auto voor.” Da’s natuurlijk ook weer waar. En aan het eind van de dag stapte ik weer tevreden en een paar centen lichter voor een jaar in m’n goedgekeurde autootje. Ik had dit jaar ook niet anders verwacht, want je gaat toch aan bepaalde dingen wennen, hè?
Halverwege de dag bleef het angstig stil, telefoonrinkelsgewijs. Tot een uur of vijf. De garage. Wat denk je? Goedgekeurd, niets gevonden. En een steekproef gehad, dus helemaal in orde. Kosten: alleen de keuring. Noujaaaaah… Bij het ophalen kreeg ik alleen te horen dat de remblokjes de volgende keer gedaan moeten worden, maar “dat hou je nog wel uit tot de grote beurt; je rijdt toch niet zoveel. Toch?” “Nou…″ Op de vraag wanneer ik die grote beurt ook al weer nodig had, keek ik bedenkelijk. Ja dag, er zijn grenzen. Achteraf denk ik dat ie het tòch over m’n auto had… Tja.
Maar goed, in elk geval: hij (m’n Peugeotje in de mooist denkbare kleur blauw dus) en ik kunnen er weer een jaartje tegen. Blijkt toch dat een auto kopen op uiterlijk, c.q. vrouwelijke intuïtie, helemaal nog niet zo verkeerd kan uitpakken. Daarom bied ik me bij deze aan om mee te gaan met iedereen die er aan denkt om een andere auto aan te schaffen. Gezien het feit dat ik op het plaatje afga, is de kans alleen wel heel erg groot dat je thuiskomt met de mooist denkbare blauwe, een zwarte of een titaniumgrijze, maar ach, er zijn ergere dingen…
Mooi toch, voor een amateurtje?
annekedejong 
Geef een reactie