Geplaatst op 2 september
Vlaardingen wordt steeds leuker. Nee, echt. Zo hebben we sinds een paar jaar Het Zomerterras, om maar wat te noemen. Leuk, voor elk wat wils. We kunnen zeer binnenkort weer naar ons eigen, geheel opgepimpte theater, ook leuk. Dat trouwens weer gewoon Stadsgehoorzaal heet, nog leuker. We hebben een leuke burgemeester (vind ik; hij lijkt mij sympathiek. Loopt groetend over straat, ik geef het je te doen.) En wat te denken van de terrasjes op de Westhavenkade? Geeft het allemaal weer een beetje sjeu. En er gebeurt nog eens wat. Als bewoner van de Westhavenkade maak je nog eens wat mee. Zoals nu, de “brugwachterswoningen-soap”. Nou vooruit dan, voor die twee Vlaardingers die nog niet terug waren van vakantie en voor die drie niet-Vlaardingers die dit misschien lezen: vier anti-krakers worden uit hun woning gezet, een half uur na de sleuteloverdracht staan de nieuwe bewoners op de stoep, die dan weer de zonen van respectievelijk een wethouder en de gemeentesecretaris blijken te zijn. Maar dat is toeval. Hun functie? Anti-kraak. Voor deze nieuwe, door de gemeente geplaatste anti-kraakbewoners wordt en passant in hun toekomstige anti-kraakwoningen nog even nieuw sanitair geplaatst en worden de loden leidingen vervangen. Alles komt uiteindelijk aan het licht doordat één van de vorige, zojuist op straat gezette anti-kraakbewoners, naast zijn studie part-time als postbezorger werkt en post met wel twee heel bekende namen op zijn oude adres en het adres eronder moest bezorgen. Goed, de zaak is aan het rollen gegaan en de nieuwe antikrakers hebben hun woningen nooit betrokken om elke schijn van belangenverstrengeling tegen te gaan. Op de vraag van TV Rijnmond of er niet veel meer mensen op zo’n woning zitten te wachten dan alleen familie van gemeentefunctionarissen, antwoordde loco-burgemeester Anny Attema dat het allemaal wel meevalt met die wachtlijsten. Ik ken Vlaardingers die daar anders over denken.
Maar goed, van belangenverstrengeling is dus nooit spake geweest. Het is louter toeval. Jaja…
Ondertussen verschijnen er allerlei berichten in de krant. Het pand zou te koop aangeboden worden, daarom moeten er mensen in zitten die er snel weer uitgezet kunnen worden. Anti-krakers dus. Maar wat te doen met de originele bewoners? Als één van de originele bewoners ga je je toch even achter de oren krabben als je dat leest. Maar los van iemand die aan de deur keurig netjes zijn excuses aan komt bieden voor alle toestanden van de laatste week, blijft het ijzig stil. Dan is er maar één manier om wat meer helderheid te krijgen: op naar het door de SP aangevraagde spoeddebat.
De burgemeester heet de overvolle publieke tribune welkom met de woorden dat de politiek blijkbaar leeft in Vlaardingen. Persoonlijk denk ik eigenlijk meer dat juist deze kwestie leeft in Vlaardingen, niet zo zeer de politiek op zich.
Het is goed dat er nog een rij stoelen voor mij staat. Anders zou ik van verbazing zeker voorover gevallen zijn. Tussen de drie schorsingen door hoor ik dat het pand nu toch weer niet verkocht zal gaan worden, dat er inderdaad sanitair en loden leidingen vervangen zijn in de leegstaande woningen en dat de wethouder zelf heeft gevraagd of de woning misschien iets zou zijn voor zijn zoon. Op persoonlijke titel, dat wel. Niet als wethouder. Maar ja… dat is ie natuurlijk wel, wethouder. De rol van de gemeentesecretaris blijft tot zover onbekend.
In een verklaring zegt de wethouder naïef, of in de ogen van anderen zelfs wel dom te zijn geweest deze stap te hebben genomen. Hij betreurt het ook. Dat zijn nog eens mooie woorden; dan mag je aanblijven. Om het sentiment onder de aanwezigen nog een beetje op te porren vertelt hij ook waarom hij aan zijn zoon dacht als ideale bewoner van één der appartementen. Ik citeer: “Mijn zoon is twintig, student en hij staat al twee jaar ingeschreven…″ Op dat moment kan ik een afkeurend geluid niet binnen houden. Rechts van mij op de tribune zit mijn zus. Komt uit een relatie, is vijfenveertig, en staat al drie jaar ingeschreven, wachtend op een woning. Zelfde situatie, minder privileges. Oh nee, sorry… toeval natuurlijk. Minder toeval. Het sentiment schiet bij mij even in het welbekende verkeerde keelgat.
De motie van wantrouwen aan het adres van de wethouder wordt nipt verworpen, maar er wordt wel een onderzoekscommissie aangesteld die de zaak wat dieper gaat bekijken.
Tijdens een schorsing komen we een leraar Nederlands van de middelbare school tegen. Of we nog wat van ‘m hebben opgestoken. Ik vergeet voor het gemak even dat ik na de verplichte boekenlijsten op school een absolute antipathie heb ontwikkeld voor de Vaderlandse literatuur. Het is nu respectievelijk twintig jaar na mijn Mavo en achttien jaar na mijn Havo-examen; ik denk niet dat het ooit nog goed komt… Maar dat zeg je niet tegen zo’n man. Dat leest ie ooit misschien wel eens ergens op een weblog. Dat ik als oprechte anglofiel wel tassen vol Engelstalige boeken mee terug breng van vakantie, houd ik ook maar voor me. Zus vertelt dat ik graag schrijf. Terwijl ik de trappen van het Vlaardingse stadhuis afdaal en dit verhaal zich in mijn brein ontvouwt, denk ik er achteraan: ja lekker, schrijven… het lucht zo heerlijk op… Pfff…
P.S: over politiek gesproken: weet iemand trouwens of en zo ja, waar je die Harry van Bommel kunt boeken? U weet wel, die SP-politicus uit het Haagse, van die niet-gewaardeerde complimenten in Jordanië? Ik neem ze namelijk wel graag in ontvangst… (Want ook dat was nieuws de afgelopen week. Ja mensen, er zijn belangrijker dingen dan dat geneuzel over die huizen…)
annekedejong 
Geef een reactie