Geplaatst op 5 februari 2007
Nou, ik ben geweest, hoor! Naar de informatieavond. Beste vriendin bood spontaan aan om mee te gaan (ja, díe heeft nergens last van, díe kan gewoon kijken… held!), maar dat aanbod sloeg ik resoluut af: ,,Neejjoh, isnienoooduhg!” Waarom ook? Het was maar een voorlichtingsavond. Toch? Kijk, als je iets best wel graag wil, maar eigenlijk niet echt durft, dan hoop je dat het niet doorgaat of dat men je vergeet. Ooit is de schooltandarts mij een keer vergeten. Het was één van de mooiste dagen van mijn lagere schooltijd. Nou, dat gevoel bedoel ik. Ik hoopte dus dat mijn aanmelding te laat kwam ofzo, maar helaas: ik werd dus gebeld, zoals ik al schreef in mijn vorige blogje. Shit. ’s Avonds heb ik heel voorzichtig mijn vriendin gebeld of ze misschien toch al iets te doen had. Die had aan een half woord genoeg en zo kwam het dat we met z’n tweetjes op de eerste rij zaten in de ooglaserkliniek. We kregen een heel heldere uiteenzetting van wat er allemaal mogelijk was, aan de hand van (onder andere) een soort van diapresentatie. Eerste tekstdia: BENT U OOK ZO BANG VOOR OOGLASEREN? Opgelucht haal ik adem en maak enthousiast een bevestigend geluid. Tot mijn grote verbazing blijft het uit een keeltje of dertig, veertig akelig stil. Oh. Heb ik dat. Ben ik de enige weer. Ik hou me koest en luister verder. Godzijdank reageert de laptop niet waar twee filmpjes in staan van de diverse behandelingen, anders was ik er waarschijnlijk lekker bij gaan liggen. Naast m’n stoel. Out dus. Mij kennende… Maar al met al was het goed te doen.
Na het verhaal van de oogarts, die zelf ook een Lasek-behandeling had ondergaan, mochten de aanwezigen vragen stellen. Ineens klonk er van de achterste rij: ,,Kunt u ons vertellen over uw eigen ervaring?” Nou, dat kon ze wel. Ze vertelde heel eerlijk hoe ze de dagen na de behandeling had doorgebracht. Na haar relaas klonk het, wederom van de achterste rij, ietwat benauwd: ,,ik bedoelde eigenlijk meer de operatie zelf…″ Ik ook, ja. Ja, ze was ook bang geweest, ondanks dat ze precies wist hoe of wat, maar -en toen kwam het magische woord- een half uur voor de behandeling krijg je een valiumpje. Toen gebeurde het: een collectieve zucht van opluchting. Het enige dat ik toen dacht: zie je wel? Ik ben niet de enige hier die het in z’n broek doet van angst… Stelletje hypocrieten…
Om een lang verhaal kort te maken: je kunt je aanmelden voor een quicktest, waarin gekeken wordt of je er voor in aanmerking komt om gelaserd te worden. Daarna volgt er eventueel een vooronderzoek, waarin men kijkt voor welke behandeling je in aanmerking komt. Brrr… Eerst maar een quicktest aangevraagd.
Afgelopen vrijdag was het zover. Toch een tikkie nerveus reed ik naar de kliniek. Het stelde eigenlijk niet zoveel voor: eerst even kijken hoeveel ik kan zien met m’n lenzen in door middel van een letterbord, daarna zonder lenzen met m’n hoofd in een apparaat gehangen waarin de dikte van m’n hoornvlies berekend werd en tenslotte de sterkte zonder lenzen. Terwijl ik m’n lenzen weer inzette, kreeg ik nog een paar vragen over m’n gezondheid. Nou, dat zit wel snor. De laatste keer dat ik voor een echte klacht naar de dokter ben geweest was toen ik een jaar of vijftien was. Waterpokken. (De dokter klaagde toen al dat hij onze familie niet eens in z’n computer had staan, kejjenagaan…) Op de vraag hoe lang ik al lenzen droeg, moest ik even rekenen: een jaar of zeventien, achttien, zo’n beetje. “Nou, er is niets raars aan de hand, dus wilt meteen een afspraak maken voor een vooronderzoek?” AAAAAAAHHHHHH!!!!!! Oh. My. God. “Ja, laten we dat maar doen; hoe langer ik het uitstel, hoe meer ik twijfel. Ik vind het nog steeds doodeng.” De oogarts lacht. “Dat vinden ze allemaal. En stuk voor stuk zeggen ze ook…” “Dat ze het veel eerder hadden moeten laten doen”, vul ik ‘r aan. “Inderdaad. En dat het ontzettend meeviel.” Ik zucht. Bij de balie zegt de receptioniste hetzelfde. “Ik had zelf min zes, was ook behoorlijk bang; je wordt tenslotte niet aan je grote teen geopereerd, toch? Maar sindsdien is elke dag een feestje. Echt waar.” Tja. Nou goed, ik moet meteen dezelfde dag nog stoppen met het dragen van m’n lenzen en dan kan ik over twee weken terecht voor het vooronderzoek. Even een vrije dag, een zonnebril en een chauffeur (broer) regelen, want door oogdruppels is m’n zicht te wazig om te rijden en dan zien we wel weer verder. Brrrr…
annekedejong 
Geef een reactie