Geplaatst op 9 april 2007
Pffff… Donderdag 5 april. Ik heb wonderbaarlijk goed geslapen. Had ik niet verwacht. Natuurlijk ben ik wel wat gespannen, maar echt bloednerveus ben ik nou ook weer niet. Had ik ook niet verwacht. Misschien komt dat doordat 5 april in mijn gedachten nog weken van me verwijderd is. Maar dat is het niet. Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn niet meer kippige leven. Raar idee. Wanneer mijn chauffeur (broer) arriveert, begint er iets een beetje te kriebelen, maar dat zwakt weer snel af. Vreemde toestand, dit…
Om elf uur zijn we bij de kliniek. Gezien de vele bezoekjes aan het toilet gedurende het vooronderzoek (waar ik eigenlijk veel nerveuzer voor was), had ik vanochtend thuis maar een half bakje thee op. Voor de zekerheid. “Goedemorgen, ik kom voor een Lasikbehandeling.” “Mevrouw de Jong… prima. Mag u doorlopen naar de achterste balie.” Nog een keer. Maar dan bij de achterste balie: “Goedemorgen, blablabla…″ “Mevrouw de Jong. Heeft u uw ondertekende toestemmingsformulier bij u? Mooi. Nou, dan mag u even plaats nemen. U mag thee en water drinken, maar even geen koffie, in verband met de cafeïne.” Nou drink ik toch geen koffie, dus dat komt mooi uit. “Nou, ik drink mooi helemaal niets meer. Lijkt me veiliger.” Dat helpt trouwens niet hoor. Ben gewoon nog een paar keer naar het toilet gelopen. Broer zou lekker even de stad in gaan; ik zou tenslotte zo’n twee uur binnen zijn. Totdat ie ziet dat de patiënt voor me moeite heeft met lopen door de toegediende valiumtablet. “Nee, ik blijf hier nog maar even, voor de zekerheid. Trouwens, ik wil wel eens meemaken dat je met je hakken in het zand gillend de behandelkamer ingesleurd wordt.” “Nou, dat gaat niet gebeuren, hoor!” Al is het het laatste wat ik doe: dat gaat ie mooi niet meemaken.
Een half uur voor de behandeling krijg ik wat oogdruppels toegediend en krijg ik twee pilletjes, waaronder de beloofde valium. En een glaasje water. Fijn. Ik zou niet meer drinken? Het valiumpje doet niet veel. Ook niet als de baliemedewerkster vertelt dat het over drie kwartier al over is. Ken je de nervositeit voordat je examen moet doen? Nou, zoiets. Je bent er, je kunt er niets meer aan doen en zometeen is het allemaal voorbij. Je geeft je over. Ik kijk op mijn horloge, dat kan nu nog. Drie kwartier. Dan is het kwart over twaalf. Hmmm… jaja. Nou, zal wel. Ondertussen krijg ik m’n tas met oogdruppels, zonnebril en slaapbril mee en krijg ik de nodige uitleg over de dosering en het exacte druppelschema. Alsof je je daar nu op kunt concentreren… Een minuutje of tien voor de behandeling mag ik op een ander bankje dicht bij “de deur” gaan zitten. Broer is dus maar bij me gebleven; dat leidt lekker af. Zo lekker dat voordat ik het doorheb, de deur open vliegt en er iemand met een kapje over haar haar staat die me binnen roept. WAAAAAHHHH!!!!! Niets laten merken. Daar gaan we dan. De deur gaat dicht. Er is geen weg meer terug. Ik krijg een haarkapje op, slofjes om mijn schoenen en nog twee druppels in mijn rechteroog. Dan gaat de schuifdeur open en loop ik het kleine “operatiekamertje” binnen. Ik groet de oogarts en ga redelijk rustig op de behandeltafel liggen. Ik geef me volledig over. Ik ga niet in details treden, maar van de behandeling en de voorbereiding zelf heb ik niet veel gevoeld, behalve een iets drukkend gevoel toen er een vacuümring over mijn iris werd geplaatst. Geleidelijk werd het even donker en toen het licht weer terug kwam, zag ik gewoon nog een groen knipperlichtje. Toen werd er iets omgevouwen en zag ik niets helder meer. De laser waarin ik moest kijken, werd een rode wolk. “Daar gaan we”, zegt de oogarts rustig. De rode wolk begint te knipperen. “Blijven kijken, blijven kijken, gaat goed hoor!” Ik doe wat mij opgedragen wordt. Ik kijk zoveel mogelijk in het midden van de rode wolk. Ik voel niets. Het knipperen stopt en er wordt van alles met mijn oog gedaan. He? Is het nu al gebeurd? Goh, da’s snel verdiend… Het andere oog gaat ook zo snel (voel ik alleen wel op m’n wang dat de klem geplaatst wordt) en na nog een minuutje is het over. “Houd je ogen nog even dicht. Goed zo.” Ik voel dat de behandeltafel onder het laserapparaat vandaan geschoven wordt. “Ga nu maar voorzichtig zitten en open langzaam je ogen. Gaat het?” Eh.. ja. Ik zie mistig, maar ze doen het tenminste nog. Ik geef de oogarts een hand, ze loopt nog even met me mee en dan mag ik een kwartier naast broer gaan zitten, met m’n ogen dicht. “Hoe laat is het nu?” “Kwart over twaalf.” Goh, inderdaad. Binnen drie kwartier… Na een kwartiertje krijg ik nog twee oogdruppels en mag ik gaan. Zonnebril op en de hele weg naar huis met m’n ogen dicht gezeten. Onderweg ziet broer nog een nummerbord met de letters BL-ND. “Hahaha… BLIND!!!” Erg leuk, ja. Thuis moet ik nog drie keer gedruppeld worden en dat gaat niet makkelijk, want ik krijg m’n ogen niet ver genoeg open. Het doet zeer!!! Niet te geloven, zo’n pijn. Dan ga ik op aanraden van de kliniek een paracetamolletje en een uurtje of twee onder de wol. Om vier uur word ik wakker. De ergste pijn is weg en… verrek… ik zie redelijk scherp. Ik moet om het kwartier druppelen en zonder zonnebril gaat ook nog niet zo lekker, maar ik kan niet geloven dat ik het heb gehad. En inderdaad… ik heb me druk gemaakt om niets. Ooglaseren, ik kan het iedereen aanraden!
annekedejong 
Geef een reactie