Wortelkanaalbehandeling!!! (2006)

Geplaatst op 20 juni 2006

Ik leef nog!!! Ik ga ook vandaag niet echt met lood in de schoenen naar de tandarts, want wat moet dat moet, maar toch… even zuchten doe ik wel, voordat ik op de bel bij de praktijk druk. Binnen maak ik het me gemakkelijk en pak een Quote van de stapel tijdschriften. “Lekker” lezen over mensen aan wie ik me financieel nooit zal kunnen spiegelen en eigenlijk wil ik dat niet ook. Nee, er staat een artikel in over Nina Brink. Ik bedoel maar. Nina Brink… pfff… muts! Maar ja, heeft er iemand wel eens echt gelezen in de wachtkamer van de tandarts? Als je net aan een verhaal begint, moet je al meekomen, dus blijft het bij plaatjes kijken en wat semi-geïnteresseerd bladeren. Het kan me eigenlijk allemaal geen reet schelen. “Mevrouw de Jong?” O help. Daar gaan we. Ik neem plaats in de stoel en de assistente meldt voor de volledigheid nog even dat ik kom voor een wortelkanaalbehandeling. Joh… “Ja, ik zie er ook echt naar uit vandaag…″ “Ja, he? Zal wel!”, lacht de assistente. “Nee joh lekker…″, zeg ik. Ach, gooi er maar een berg humor overheen, ik kan er wel moeilijk over gaan doen, maar dat helpt toch niks. Ondertussen komt de tandarts erbij, gevolgd door een collega uit Den Haag die gezellig even mee komt kijken vandaag. Hij vraagt of ie ook wat kan doen, vervolgens denk ik: ik heb ook nog twee handen over, dus: “moet ik zelf misschien ook nog iets vasthouden?” “Haha, nee hoor! Moet iemand jouw hand nog vasthouden? We hebben handen genoeg vandaag…″ Zo. De toon is gezet. Al gauw heb ik een verdovinkje te pakken (niet eens zo’n hele heftige) en meteen gaat de boor erin. Ondertussen wordt er tussen de heren tandheelkundigen lustig op los gebabbeld en gegniffeld, en vliegt het jargon over de behandelstoel. M’n wortelkanalen worden met ijzeren staafjes volgestopt en daar wordt weer een foto van gemaakt. Als de behandeling verder gaat, geeft de assistente desgevraagd een nieuw soort boor aan, waarmee er precies gemeten kan worden tot hoever er in de wortel geboord kan worden. Nou ben ik verdoofd, voel tot nu toe eigenlijk niets, maar deze boor is wel heel erg lekker, moet ik zeggen. “Je kan ook even de stekker erin steken”, hoor ik van rechtsboven (tandarts) naar linksboven (assistente). Nou, als je dan iedereen om je heen hoort gniffelen, dan maakt het mij geen reet uit of er nou een boor in je open kies hangt te bungelen of niet, dan kan ik m’n lachen ook niet meer inhouden. Amateurs…
De “gast” aan de tandartsstoel keuvelt nog wat verder en het gesprek komt op hoe je je patiënten benadert. “Ik heb daar toch wel een bepaalde manier in”, zegt ie en hij constateert vervolgens dat mijn tandarts er wat dat betreft ook dezelfde benadering op nahoudt. “Ja”, zegt mijn tandarts over mij heen naar de assistente, “wij zijn ook heel lief voor onze patiënten, hè?” en kijkt vervolgens naar mij. Moet ik hier nu antwoord op geven? Nee hoor, dat wordt voor me gedaan. Hij pakt met twee handen m’n hoofd beet en maakt met mijn hoofd een jaknikkende beweging. Ik kijk omhoog richting de gast aan de tandartsstoel en zeg zo luid mogelijk: “neehee, neehee…″ Dat komt er een beetje raar uit, want er staat een soort van hekwerk voor m’n tong wat over m’n onderlip hangt en er zitten wattenrollen tussen m’n wang en m’n kiezen en tussen m’n kiezen en m’n tong in, dus kwinkt et een eetje als: ehee, ehee… Maar de boodschap komt wel over. “Hiero, zegt ze nee…″, klinkt het quasi-beledigd. “Jaja…″, zegt de gast aan de tandartsstoel peinzend. “…je hebt gewoon vandaag alleen maar familie in de stoel liggen…″ Nou, dan lig je weer met z’n allen in een vouw.
“Zo, de assistente zal de boel nu even afronden. Het kan nog een beetje zeurderig zijn vandaag (EEN BEETJE???), maar als je een dikke koon krijgt, dan moet je meteen even bellen, dan krijg je een antibioticakuurtje. Kun je daar tegen?” “Euhhh, gee iejee…″ (Da’s geen idee, maar m’n mond was bezet…) “Nou, heb je niet eens een keer antibiotica gehad voor een keelontsteking ofzo?” “Uh-uh…″(ontkennend) “Blaasontsteking dan?” “Mee…″ (Da’s nee.) “Oh.” (Bespeur ik daar een licht teleurgestelde toon of is het verbazing?) “Zo, gezonde tante!”, zegt de assistente. Heheh…
Ach, al met al was het voorbij voor ik er erg in had.
En jaaaaaaaaa, het viel best wel mee dit keer (vorige keer was echt vu-re-se-lijk!!!)
Na de vakantie mag ik terugkomen, dan gaan er titanium staafjes in. Gezellig, weer een uurtje dolle pret bij de tandarts…

Advertentie