Geplaatst op 9 november 2006
Dus ik heb een een andere auto gekocht. Waarom? Nou, de oude werd ouder, de accu werd slecht, de versnellingsbak was aan vervanging toe, de keuring kwam er weer aan en het dak werd kaal. Tijd voor wat anders dus. De nieuwe is niet nieuw, maar vijf jaar oud, eh jong (en dat is nieuw voor mij, in vergelijking met mijn eerdere auto’s), hij was de juiste kleur en het juiste model en dus heb ik ‘m (stom wijf dat ik ben) op het uiterlijk gekocht. Ja, ik weet het… Ik ben totaal niet technisch en ik ga een auto kopen… Het wordt nog erger: m’n broer was weg, m’n vader, tja… ik wou dat hij nog meekon, maar dat gaat helaas niet meer en dus zat er niets anders op dan m’n moeder mee te nemen. Niet dat dat helpt… Nee, zo erg was het nou ook weer niet: ik wist wat ik zocht, wat ik ongeveer wilde uitgeven, waar ik ‘m wilde kopen (lees: een echte dealer met Bovag garantie). Dus ik een testrit gemaakt. Bandjes en schokbrekertjes gecheckt, remmen getest, lampen bekeken in brandende staat, een beetje gekeken naar het interieur en toen was ik verliefd. Op m’n toekomstige auto. Het had alleen wel handig geweest als ik een kerel bij me had gehad die wat kritische vragen had kunnen stellen waardoor de verkoper tenminste een beetje nerveus van had kunnen worden. Maar ja, je kunt niet alles hebben hè? En dan, uiteindelijk kan je toch niet echt alles zien wat er binnen in de motor omgaat, dus vertrouwde ik maar een beetje op de garantie. Het blijft een gok. En nu ben ik de trotse eigenaresse van de mooiste auto (in de mooist denkbare blauwe kleur) die ik ooit heb gehad. En hij heeft me (nog) niet teleurgesteld. Bij de dealer deed zich even een vreemde situatie voor: omdat het buiten inmiddels pikkedonker was en het niet verstandig is om een auto in het holst van de nacht te bekijken, laat staan te kopen, en omdat zo’n verkoper dat heus ook wel weet, werd ie even naar binnen gereden, terwijl wij even in een kantoortje aan de koffie, respectievelijk de thee met een Janhageltje werden gezet. Het deed een beetje vreemd aan. Ooit wel eens de twijfelachtige eer gehad om een “lijk-in-de-eerste-graad” te mogen aanschouwen? De naaste familie wordt met alle égards ontvangen en als de persoon in kwestie nog niet uit de diepvries is gereden, krijg je in de familiekamer precies hetzelfde tafereel: aan de koffie, respectievelijk de thee met daarbij het gebruikelijke Janhageltje. Dat de verkoper even later rustig het kantoortje binnen komt wandelen met de woorden: “u mag komen kijken hoor. Loopt u maar even mee. Daar staat ie. Neemt u rustig even de tijd. Als u vragen heeft, mag u ze stellen…″, dat maakt het er allemaal ook niet beter op. Maar dat kan aan mij liggen hoor…
Een paar dagen geleden moest ik nog wat laatste inkopen doen voor mijn tripje naar Liverpool en toen ik terugliep naar m’n auto, merkte ik ineens dat ik het ook deed: ik drukte op het knopje op mijn autosleutel, de lampjes begonnen te knipperen, het interieurlampje ging branden (jahaa, ook dat is allemaal nieuw voor me!!!) en toen dacht ik ineens: waarom hebben we in godsnaam een afstandsbediening nodig om onze auto openen? Je moet er nog steeds naartoe lopen. Hij start echt niet vanzelf en hij komt je al helemaal niet vanzelf ergens oppikken. Te oordelen aan het geknipper om me heen in de parkeergarage, opent iedereen z’n auto tegenwoordig op deze manier. Nou ja, ik val liever niet op, dus doe ik het ook. En dan, ik vind het wel leuk als m’n auto naar me knipoogt als ik aan kom lopen…
En dan dat andere leuke: naar Liverpool. Een paar dagen met m’n beste vriendin. Liverpool is leuk. De mensen zijn er aardig (ze zijn alleen niet te verstaan, wat tot rare situaties kan leiden, maar daar kun je weer boekjes voor kopen. Wat ik ook heb gedaan overigens. “Lern yerself Scouse” bijvoorbeeld.) Er is één groot voordeel aan Liverpool: alles is op loopafstand. Er is echter ook één groot nadeel aan Liverpool: alles is op loopafstand. Vandaar m’n zere voeten. Er is nog een voordeel: Easyjet vliegt op Liverpool. We hadden mooi weer op de heenvlucht en om tijdens en na de landing de bergen van Wales links in de verte weer te zien, is geweldig. En wat hebben we daar gedaan dan? Nou, een heleboel foto’s gemaakt, veel gelachen, geshopt, veel gelachen, dingen gesnoept die je hier niet hebt (zoals flapjacks, Galaxy chocolade), veel gelachen, veel sterke engelse thee gedronken (en daardoor heel veel verschillende toiletten bezocht), veel gelachen, foute kranten gekocht en je meteen afvragen waarom je ze hebt gekocht (want wat is het nut om te weten wat de verloofde van Wayne Rooney nu weer heeft gekocht? Kan ze niet gewoon lekker gaan werken ofzo? En wie is Wayne Rooney eigenlijk?), veel gelachen, de toerist uitgehangen door met gekruiste vingers de straat over te steken zonder door een vrachtwagen, een dubbeldekker of een auto geraakt te worden, veel gelachen, engels ontbijt gegeten (daar selecteren wij ons hotel op) en eh… tja, veel gelachen.
Maar goed, het perfecte excuus om een uitje als dit te plannen wordt ons aangereikt door ons favoriete bandje. Zij vinden het nodig om eens in de zoveel tijd op tournee te gaan; wij vinden het nodig om eens in de zoveel tijd naar Engeland te gaan, dus waarom zou je het nuttige niet met het aangename verenigen? De ochtend na een concert komt het onvermijdelijke moment dat je net wakker genoeg wordt om te voelen dat alles in je lijf zeer doet. Dan open je je mond, haal je eens diep adem en zeg je goedemorgen tegen je reisgenoot. Vervolgens ga je je af liggen vragen van wie die stem was. Op dat moment ga je je zere keel voelen en realiseer je je dat die stem die je net gehoord hebt, toch echt je eigen stem was. Dan denk je: waarom doe ik dit? Goed, je kucht een paar keer, je stem en je geheugen komen langzaam terug (je wordt nu dus pas echt wakker) en het tweede dat je, tegelijkertijd met je reisgenoot) zegt is: “Het was leuk, hè? Ja. Echt leuk!” Natuurlijk is het het waard. De rest van het publiek was volgens mij dood, maar wij hadden het wel naar ons zin. Ik weet niet wat de rest aan het doen was, zaten waarschijnlijk naar Johan Sebastian Bach te luisteren op hun Ipods, maar ze zaten vast niet naar dezelfde band te luisteren.
De volgende avond vlogen we terug naar Amsterdam. In de trein naar huis hoorde ik een man klagen dat z’n vliegtuig een uur had rondgecirkeld voordat ze mochten landen. Blijkt dat Schiphol maar één landingsbaan open had in verband met het slecht weer. Slecht weer? Vertraging? Niks van gemerkt. Weten wij veel dat er net een hele heftige storm over het land trekt… Windkracht 10, springtij… de politie was zelfs op honderd meter van mijn huis auto’s aan het wegtakelen in verband met het stijgende water. Jeetje. Vorige keer toen we een soortgelijk reisje hadden gemaakt naar Londen hadden we op Heathrow ook al vertraging in verband met storm in Nederland. Nou ben ik niet bijgelovig, maar volgens mij is het een teken: kom niet terug naar Nederland, blijf daar! Okee. Is ook goed. Als iemand me zoekt… ik zit ik Schotland. Of in Snowdonia. Of ergens in Londen, bij voorkeur in een penthouse ergens langs de Thames of ergens in een leuk huis in Hampstead of… oh, keep dreaming!!!
P.S. Ik heb maar één boek gekocht dit keer. Goed hè? Ik ben echt heel erg trots op mezelf…
(Oh wacht effe, ik heb natuurlijk die twee Liverpool-taalboekjes gekocht. Mwah. Drie boeken is op zich ook geen slechte score, voor drie dagen…)
annekedejong 
Geef een reactie