Geplaatst op 24 augustus 2006
Ik ben nog nooit zo flex op vakantie gegaan. De tassen stonden de avond voor vertrek al klaar, op het gemakje de auto volgeladen, op het dooie akkertje benzine getankt (dat doe je namelijk ook niet voor je lol aan de overkant van de Noordzee, maar je moet er wat voor over hebben), de koplampjes netjes afgeplakt, de olie nog even gecheckt (van alle markten thuis tegenwoordig) en gaan. Richting IJmuiden. Onze hut was één van de hutten aan de voorzijde van het schip, onder de brug en met zeezicht. Althans, volgens de boardingcard. Inderdaad. Alleen jammer dat er een dichte railing voor zat. De volgende ochtend, nog voordat de voorwielen Engelse grond raken is het eerste wat reisgenoot zegt: ,,links he?” Joh… Ik zit me echt al 50 weken te verheugen op het feit dat ik weer lekker links mag gaan rijden (je bent anglofiel of je bent het niet) en dan zo’n opmerking. Tssss… O zalig, meteen een rotonde linksom, ik ben weer thuis! Ik hoef er niet eens meer bij na te denken, heerlijk. Een paar uur later rijden we bij Gretna (van de huwelijken) de Schotse grens over. Hoe verder we naar het noorden rijden, hoe mooier het wordt. Nu al. En we zitten nog maar op de snelweg… Tot afgrijzen van m’n moeder heb ik m’n camera binnen handbereik en daar maak ik ook gretig gebruik van (ik heb een Sony voor de snelle foto’s: geweldig dat ding. Knippen en geen omkijken naar. Lukt negen van de tien keer op hoge snelheid.) Ik weet dat je handsfree moet bellen, maar ik heb de politie nog nooit gehoord over handsfree foto’s maken… Heheh…
We hebben dus een stacaravan gehuurd aan de westkust, met zicht op de Firth of Clyde. En zoals elk jaar gaat het met het beddengoed weer fout: 2 volwassenen die geboekt hebben, die slapen in hetzelfde bed, dus beddengoed voor de tweepersoons. Nou, daggutnie!!! Ik slaap niet eens in dezelfde ruimte. Ze snurkt nogal. En ik kom hier voor m’n rust… dat gaat niet samen. Eén nacht op de ferry in één hut is al een hel, dus nee, liever niet! Geen probleem verder, is bij de receptie zo geregeld. Goh, dat Schots van de receptionist valt trouwens best mee…
Dan de volgende dag, bij Tesco (de Britse Appie Heijn, maar dan veeeeeel groter) in Greenock. Ik reken af, zeg netjes gedag, allemaal heel normaal en dan gebeurt het: ik vang tijdens het inpakken van de boodschappen een gesprek op. Nou ja, “opvangen”… Er valt totaal niets van te maken. Ik, die toch normaal geen enkele last heb van een taalbarrière aan de overkant, versta welgeteld twee woorden. Ik begrijp er uit dat er een gezamenlijke kennis een zoontje had gekregen en daar houdt het dan ook mee op. Zo, that’s different cake! In een andere supermarkt vraagt de verkoopster vriendelijk: ,,Daeyewannabejk?” Godsamme… Of ik een tasje wil. Ik moet ‘r echt even heel erg uilig aan hebben staan kijken, kan niet anders. Het moge duidelijk zijn: er is Schots voor buitenlanders en de media, en er is Schots voor de Schotten. Geloof me: je wilt echt niet dat ze je voor een Schot aanzien daar… En het is niet alleen het gesproken woord, neuh… bij het verlaten van verschillende nationale parken staat er een bord langs de kant van de weg met “Haste Ye Back” (of je vooral maar snel weer terug wilt komen), op de lokale tegenhanger van onze Gamma (dat zeg ik!) staat niet in ABE (Algemeen Beschaafd Engels) “Do It Yourself”, maar “Dae It Yersel” en op mijn spijkerjasje prijkt nu een klein speldje met daarop de streekverwensing: “UpYer Kilt!” (Naar eigen fantasie te interpreteren.)
Maar wat is het mooi daar!!! Ik heb geen enkele dag hetzelfde soort landschap gezien. Ontelbare heldere meren, overal bergen om je heen, ruige kust met stormweer, Galloway Forest Park met z’n eindeloze vlaktes (voor Schotse begrippen dan), de bossen van het Argyll Forest, Loch Lomond en de Trossachs met daarin “mijn” plek: Loch Katrine en Ben-An. (Moet ik misschien effe uitleggen: ik had eigenlijk naar mijn twee oma’s vernoemd moeten worden, maar pa was zo blij met nummer drie (en geef ‘m eens ongelijk), dat ie dat detail even vergeten was bij de aangifte van mijn geboorte aan de dienstdoende ambtenaar te melden. Dus broer en zus zijn wel met twee namen vernoemd naar respectievelijke opa’s en oma’s, maar dit exemplaar heeft er dus maar één. Eigenlijk had ik officieel Antje Catharina moeten heten. Laat ik nou in Schotland een berg vinden met de naam An (Ben An) en aan de voet van Ben An ligt een meer. De naam? Loch Katrine (Catharina). Toeval bestaat niet. Er is in Schotland een plek naar mij genoemd. Toch aardig. Oh en de Highlands. Ik heb er veel te weinig van gezien, maar wat ik gezien heb: bloedstollend mooi. (IK WIL TERUG!!! AAAAAHHHH!!!) Ik heb waanzinnig mooi weer gehad, ik heb staan huiveren van de kou toen ik een foto maakte van een wolk die over een bergtop kroop (kou omdat er stilletjes een wolk op tien meter achter me over m’n schouder kwam kijken wat ik aan het doen was), ik heb de meest waanzinnige zonsondergangen gezien en die luchten: van strakblauw links tot superdreigend rechts: prachtig. Ik heb doedelzakken gezien en gehoord, mannen in kilt gezien (en nee, niet gekeken of ze er wat onder droegen, zo ben ik niet!), ik heb een whiskystokerij van binnen gezien en vooral geroken, ik heb het helderste water gezien dat er bestaat, ik heb Glasgow gezien bij avond: een verlicht sprookje en Edinburgh bij dag: ook een sprookje. Met andere woorden: ik ben om. Moeders ook; die wilde nooit, vanwege het weer. Maar zelfs bij storm en regen is het geweldig.
Nou, verder heb ik helemaal niet veel foto’s gemaakt (318 met de Sony en maar 2356 met de Minolta, dat zijn er dus maar 2674) en heb ik ook niet veel gefilmd (twee uur en twaalf minuten), dus dat is best netjes. Dan mag ik ook in de U.K. geen boeken meer kopen, dus heb ik ook geen 13 boeken gekocht. Ik heb dit jaar 13 boeken aangeschaft. (Ha! Ik ben nu al aan het denken hoe ik het volgend jaar ga noemen; suggesties zijn meer dan welkom…) Klein minpuntje gericht aan de weergoden: volgende keer tijdens de overtocht terug graag wat minder van die zeikregen, en als ik het dan toch voor het zeggen heb: iets meer wind. Ik dacht zelf aan een windkracht 8, minimaal. Dank U!
annekedejong 
Geef een reactie