Geplaatst op 1 mei 2006
Er zijn belangrijker zaken dan vermeende massahysterie. Echt. Ik moet even uitleggen dat ik niet, ik herhaal: NIET bang ben voor de tandarts. We (hij en ik) weten allebei precies wat we aan elkaar hebben: hij vraagt bij een ingreep niet eens meer of ik een verdoving wil hebben, hij geeft ‘m gewoon. Wel zo prettig. En nee, die spuit is ook niet eng. Valt allemaal reuze mee. Dit heb ik niet altijd gehad, hoor. Ik ben vroegah namelijk ook onder behandeling geweest bij die slagers die in een bus op de meest onverwachte momenten het schoolplein opreden: inderdaad, de schooltandarts. Wat een griezels. Dat niet meer mensen van die gasten een trauma hebben overgehouden, is mij een raadsel. Maar goed, dat was toen, terug naar het heden. Ik kan met enige trots (en behoorlijk wat ongeloof mijnerzijds) zeggen dat ik echt de enige ben in de hele familie die geen angst voor de tandarts heeft en die er fluitend naartoe gaat. Echt waar. Maar wat ie me nou flikt… Lig ik vorige week in de tandartsstoel lekker rustig naar de radio te luisteren, terwijl de verdoving aan het inwerken is en hij meteen even de halfjaarlijkse controle uitvoert, merk ik op dat ik op m’n onderkaak een soort van puistje op m’n tandvlees heb. “O?” Hup, stoel weer naar beneden en open die klep. Kijken, mompelen…”oh ja… goh, had ik niet gezien.” “Wat is dat?”, vraag ik. Ik verwacht een antwoord van iets van een aft ofzo en een advies om te spoelen met één of ander goedje waardoor het ding weg zal trekken, maar nee: “ja, moeten we maar even een foto van maken…” Ik denk eerst: haha, geintje. (Kan je verwachten) Maar als het “kanon”, zoals de assistente het noemt, tegen m’n wang wordt gezet en ik iets in m’n mond krijg wat ik door te bijten op z’n plaats moet houden, denk ik: goh, is dat niet een beetje overdreven? Nee dus. (Tot overmaat van ramp schijn ik op dat moment m’n lip eigenhandig te piercen met één van de hoektanden van m’n ondergebit en daar ga ik nog lekker een poosje mee door, want hé: verdoofd, he? Dus pijnsgewijs nergens wat van merken…) Nou, even lachen dan maar… en gebeurd. Ik draai m’n hoofd naar links en zie op het computerscherm het bekende gedeelte van m’n kies en dat gedeelte van deze ijsberg dat zich onder de spiegel van m’n tandvlees schuilhoudt: de wortel. Met een raar streepje vanuit m’n wortel naar m’n tandvlees. De tandarts heeft ondertussen even een andere patient gedaan en komt terug. “Ja, daar loopt ie…” Ik denk nog steeds dat ik in de maling genomen word. “Wat je daar ziet, dat streepje dus, is een soort van afvoerbuisje vanuit de wortel naar buiten. Daar komt rommel uit en daar moeten we wat aan gaan doen. Dat wordt een wortelkanaalbehandeling…” Gekkenhuis!!! “Goh, had ik nou maar niks gezegd…” De tandarts legt uit dat dat ie juist blij is dat ik dat wel gedaan heb; ik kan er wel eens een hele dikke kaak van krijgen. Voorzichtig informeer ik of dat al eens gebeurd kan zijn en zo ja, of dat dan weer vanzelf weggetrokken kan zijn. “Ja hoor, dat kan.” “Oh. Dan heb ik dat in november al eens een keer gehad…” (Toen ik met m’n zus naar Parijs ging…ik heb zo’n beetje geleefd op ibuprofen dat weekeind.) “Was je zeker ook een beetje koortsig?” Ja dus. En ik maar denken dat het een toevallige combinatie was van ontstoken tandvlees, met een vleugje beginnende griep, overgoten met een sausje van weinig slaap, veel indrukken en anderhalf roseetje bij het avondeten. Shiiiiit… Nou heb ik al eens eerder een wortelkanaalbehandeling moeten ondergaan en dat was echt niet lachen, gieren, brullen (alhoewel, dat laatste… Nee geintje… dat doe ik niet!), maarre… ik ben nog steeds voor niemand bang in een witte jas met een boor, maar ik denk dat ik op 20 juni aanstaande toch iets minder hard fluit als ik naar de tandarts ga… Wordt ongetwijfeld vervolgd…
annekedejong 
Geef een reactie