06 december
Zaterdagavond 3 december: het regent. Ik verlaat mijn slaapkamer en loop over de zolder richting de trap als ik een raar tikkend geluid hoor. Ik stop, draai me om en ga op onderzoek uit. Vreemd. Ik loop richting de douche en als ik daar sta, voel ik het. Het regent niet alleen buiten, maar ook binnen. Oh shit. Shitshitshit. Lekkage. Nou is dat niets nieuws eigenlijk, ware het niet dat het wel eens gebeurt als het echt al dagen keihard stortregent, maar dit is een mals buitje. Bovendien is de “normale” lekkage er één van gewoon drup…drup…, dit is gewoon een indoor regenbui. Ach, het is weer eens wat anders, nietwaar? Ik haal eerst moeders van beneden erbij, voor een second opinion (alsof zij zal zeggen: nee joh, ik voel niets, dus hebben we geen lekkage). Het was haar al opgevallen dat het de laatste paar dagen al zo waaide op zolder. Tja… Goed, handelen. Ik breng een doos met foto’s in veiligheid en pak een groot zeil en leg dat dreigend naar het dak kijkend neer. Dat helpt niets, natuurlijk. Alhoewel, niet veel later stopt het dan toch met regenen. Goh…ik wist niet dat ik het in me had.
Zondag 4 december. De Sint komt vandaag langs bij beste vriendin, man en kids. En wij zijn erbij. Net voordat we vertrekken, loop ik nog even over de zolder. Ik inspecteer nauwkeurig het dak en zie eigenlijk niets raars. Vreemd. Nou ja… Verrek, wat is dat dakraampje trouwens mooi schoongeregend, zeg! Ho, wacht effe… Dat is wel erg schoon. En waarom is die rechterhoek beneden dan nog wel gewoon matglas? Oh…my…God! Het dakraampje is niet meer!!! Nou ja, op het rechterhoekje onder na dan… Opluchting: geen lekkage. Minder: ik moet weg, de Sint wacht. En het begint net te regenen. Herstel: te spoelen. Zucht…
Na het bezoek van Sint en Piet en een heleboel kadootjes verder, komt het gesprek op ons nieuwe, unieke ventilatiesysteem op zolder. “Ja, gemeente bellen, he?” “Zekers, maar totdat zij komen, moet het gat even gedicht worden.” Vriendin stelt meteen heur husband ter beschikking om even met ons mee te gaan en dat voor ons te doen. (Toch wel handig, zo’n vent…) “Nee joh”, zeg ik. Meteen volgt de vraag met erachteraan een suggestie. Beiden van moeders. “Wat ga je doen dan? Teil eronder?” Ik leg uit dat ik dat geen strak plan vind. Ten eerste heeft het weinig zin, want als er wind staat vliegt het net zo hard over de teil heen en ten tweede: de teil moet dan onder voorheen ons dakraam, maar wel boven op onze douchecel. Komt daar dan toch water in, dan wordt het zwaar en ik weet niet hoeveel het dakje van de douchecel kan hebben qua gewicht. Ik wilde de gok maar niet nemen. Dus ontvouw ik mijn plan. “Nee joh, ik klim wel effe op de douche en dan zet ik er gewoon een stuk hout tegenaan en dat stut ik dan voorlopig even met een bezemsteel of een paar latjes.” Ik geloof m’n eigen oren niet. Was IK dat? Alsof ik m’n vader hoor praten…
Thuisgekomen hijs ik me in een oude spijkerbroek van pa, een oude bloes en duik ik het werkhok in, op zoek naar stutlatten en een stuk hout. Dat is er niet. Ja, hout genoeg, maar te smal. Met stutlatjes onder m’n arm klim ik de ladder op. O. Dakje van douchecel is inmiddels nat. En dat verhaal van die teil en dat gewicht gaat natuurlijk ook op voor mijn gewicht. Dan kun je er nog beter een hele volle teil water op zetten… Terwijl ik zo op die ladder de boel in ogenschouw sta te nemen denk ik: Jaja, ik klim wel “effe” op de douche… Stomme trut, met je grote bek ook altijd! Doe nou eens één keer normaal… No way dat ik daar op ga staan natuurlijk. Daggutnie!!! Ma heeft inmiddels een groot stuk plexiglas tevoorschijn getoverd. “Is dit dan iets?” Eh… tja, dan moet ik er wel op, vrees ik. Maar ja, grote kans als ik plexiglas ga stutten, dat ik het dan kapot duw. Ik sta nergens meer voor in. Dan komt ma met een briljant idee: “Joh, op het balkon staat er toch nog zo’n klein plastic tafeltje?” Eh…ja… Ik denk, storm de trap af, ren het balkon op en race met een bloedgang en met het tafeltje de zolder weer op. Geweldig! Boven blijkt dat het tafelblad precies het gat afdicht. En nog mooier: als ik de poten uitgeklapt laat, kan ik de klus helemaal vanaf de ladder klaren. En dus mooi niet het dakje op. Hup, stutten die boel en klaar is Bob. Het idee is van ma, de constructie van mij. Wat een team. Mooi. Dus… weer een klus erbij in het rijtje: Bob doet het kleine onderhoud aan de auto’s, vervangt lampen, sloopt alvast het oude TL-armatuur van het plafond in de keuken, installeert brand, rook en CO2-melders, draait haar hand niet meer om voor een wasmachine waar het water in blijft staan, repareert toiletten, vervangt de bril ook meteen maar even, schuurt en verft trappen en stoffeert ze gelijk, en dicht nu ook gaten. Ik ga er geld voor vragen…
annekedejong 
Geef een reactie